კეთილდღეობის გადანაწილება მსოფლიოს ქვეყნების მიხედვით გვიჩვენს თუ რა არასახარბიელო სურათი გვაქვს. ამის მთავარი მიზეზია შემოსავლების უთანასწორობის მაღალი დონე, რომელიც ზრდის ინტერვალს მოსახლეობის სოციალურ ფენებს შორის, რომელიც ძირითადად ეხება დაბალ და საშუალო კლასს. 1960 წელს მსოფლიო მოსახლეობის ყველაზე მდიდართა 20%-ს ჰქონდა 30-ჯერ მეტი შემოსავალი ვიდრე სხვა ფენას. 1970 წელს ამ შემოსავალმა 32%-ს მიაღწია, 1980 წელს - 45%-ს, 1990 წელს- 60%-ს და 2000 წელს-75%-ს. გარდა ამისა ყველაზე მდიდარი 1% იმდენივეს, რასაც ქვედა ფენის 57%. ამ მონაცემების შესაბამისად მსოფლიოს 50 მილიონი ყველაზე მდიდარი იღებს იმდენივე შემოსავალს, რამდენსაც 3.8 მილიარდი ყველაზე ღარიბი ადამიანი.

მსოფლიო ეკონომიკური განვითარების ისტორიამ აჩვენა, რომ ნებისმიერი ქვეყნის ეკონომიკური პროგრესი, დიდათაა დამოკიდებული მცირე მეწარმეობაზე. ეკონომიკის მოცემული სეგმენტის ნორმალურად ფუნქციონირება, არის იმის მტკიცე საფუძველი, რომ სახელმწიფოს სოციალურ-ეკონომიკური განვითარება აღმავალი გზით მიდის.

პოლისური (საქალაქო) ცხოვრების განვითარებამ, ვაჭრობისა და ხელოსნობის აღმავლობამ ძვ.წ. VIII ს-ის საბერძნეთში დასაბამი დაუდო საკოლონიზაციო საქმიანობას. ახალშენები მეტროპოლიისგან დამოუკიდებელი ქალაქები იყო და კონტინენტური საბერძნეთის მსგავსად დეცენტრალიზირებული პოლიტიკური სისტემისკენ ილტვოდნენ.
შავიზღვისპირეთის სხვა რეგიონების მსგავსად, ელინები ძვ.წ. VII ს ბოლოს კოლხეთშიც გამოჩნდნენ (ბათუმისციხე, პეტრა-ციხისძირი). ძვ.წ. VI ს აღმოსავლეთ შავიზღვისპირეთში მცირეაზიური პოლისის, მილეთის წარმომადგენლებმა ახალშენები (ფაზისი, დიოსკურია, გიენოსი), ხოლო ძვ.წ. V ს კონტინენტური საბერძნეთის ცენტრმა ათენმა სავაჭრო ფაქტორია (ფიჭვნარი) დაარსეს. ამან მნიშვნელოვანი სტიმული მისცა კოლხეთში საქალაქო ცხოვრების, ვაჭრობის და ხელოსნობის განვითარებას, აგრეთვე ადგილობრივი სახელმწიფო სისტემის მოდერნიზაციას.

თურქეთის ტერიტორიაზე ართვინის ვილაეთსა და შავი ზღვის სანაპირო ზოლში მცხოვრები ლაზები და ქართველები ქართული მეცნიერული კვლევის ობიექტი ხშირად ხდება. ეს რეგიონი მჭიდროდ არის დასახლებული ძირძველი ქართველებითა და ლაზური მოსახლეობით. მათ დღემდე შემოინახეს მათი ენა და ტრადიციები. ისინი ისტორიული ბედისწერის შედეგად თურქეთის რესპუბლიკის საზღვრებში აღმოჩნდნენ, რამაც გამოიწვია საკომუნიკაციო ორი ენის გამოყენება - თურქულის, როგორც ამ ქვეყნის სახელმწიფო ენისა და ასევე ქართულისა და ლაზურის, როგორც მშობლიურის. მეცნიერები ჭოროხის აუზში მცხოვრები ნაწილი ქართველების ქართულს კლარჯულს უწოდებენ, გამომდინარე ამ რეგიონის ძველი ქართული სახელწოდებიდან - კლარჯეთი. ხანგრძლივი თანაცხოვრება ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი მიზეზია ენობრივი ასიმილაციისა, რომელსაც ვერც კლარჯულმა აუარა გვერდი და ვერც ლაზურმა, ისინი სავსეა თურქული ლექსიკური ელემენტებით. გასათვალისწინებელია ის ფაქტორიც, რომ ნასესხობა მოხდა ძველი თურქული ენიდან - ოსმალურიდან, რომელმაც შემდგომში ფონეტიკური ცვლილებები თანამედროვე თურქული ენის ზეგავლენით განიცადა. მაგრამ ნასესხობათა სერია შეუჩერებელი პროცესია და ის მიმდინარეობს მუდამ. ამის ძირითადი მიზეზი მშობლიური ენის პასიურ ფაზაში გადასვლამ და თურქული ენის აქტივობამ გამოიწვია.

ფსიქოლოგიზმს ლიტერატურის აუცილებელ შემადგენელ ნაწილად მიიჩნევენ, მას შეუძლია გახსნას ადამიანის ხასიათი და მისი მოქმედების მოტივაციები. მე– 19 საუკუნის მეორე ნახევრის ქართულ ლიტერატურაში ფსიქოლოგიზმი ერთ–ერთ ძირითად თემად იქცა. ჩვენ ამ თემაში აღვნიშნავთ რამდენიმე ფსიქოლოგიურ და ეგზისტენციალურ საკითხს, რომელსაც შეეხო მე–19 საუკუნის ქართული ლიტერატურა.