მეცნიერული კომუნიკაციის ახალი ფორმების ევოლუციამ და ვებტექნო-ლოგიების განვითარებამ უპრეცედენტო შესაძლებლობები შეუქმნა მეცნიერებს, რათა გლობალური კავშირების მეშვეობით სწრაფად და ეფექტურად გამოიყენონ ელექტრონულ საცავებში დაცული დიგიტალური რესურსები, რომელთა რა-ოდენობაც დღითიდღე იზრდება. რესურსების ღიაობამ OR (Open-Ressource) და რესურსების გაცვლამ RE (Ressource Exchange) დიგიტალური არქივების ინფრასტრუქტურა განავითარა; „მსოფლიო ბიბლიოთეკის“ შექმნამ საერთაშორისო სამეცნიერო კომუნიკაციის ახალი გზების შემუშავების პრეცენდენტი შექმნა.

ლექციის სათაური უკვე საკმაოდ უცნაურად ჟღერს და მსმენელში უცნაურ განცდას იწვევს, იმიტომ, რომ თითქოს და ერთმანეთს უკავშირდება ერთმანეთთან შეუთავსებელი საკითხები ოპერაციული ქირურგია და კლინიკური ანატომია, მაგრამ თუ გავიხსენებთ, რომ ტოპოგრაფიულ ანატომიას ზოგიერთ სახელმძღვანელოში კლინიკური ანატომიის სახელით მოიხსენიებენ დასმულ საკითხში უკვე დაიწყებთ შედარებით უფრო გარკვევას.
დავიწყოთ იქიდან, რომ კვანძებისა და ნაკერების დადებისას უკვე თვალნათლივ ჩანს კლინიკური ანატომიის გავლენა, კერძოდ: კვანძების სახეობათა მრავალფეროვნება უკვე მიუთითებს მათ მნიშვნელობაზე - მათი არასრულფასოვნების დროს შესაძლებელია ოპერაციის შემდგომ პერიოდში სისხლდენის განვითარება, რაც განაპირობებს აღნიშნული მიზნით საუკეთესო კვანძის ძიებას.

იმპერატივი ადამიანთა თანამდევი მოვლენაა. ადამიანი იმპერატიულია როგორც სხვებთან, ისე საკუთარ თავთანაც მიმართებაში. საზოგადოებისთვის მარადი ძალაუფლების საკითხი წყდება მხოლოდ იმპერატიულად. იმპერატივი იმდენი წლისაა, რამდენიც არსებობს საზოგადოება და მეტიც, ბიბლიის თანახმად იმპერატივი წინ უსწრებს ადამინსა და სამყაროს . სხვა საკითხია იმპერატივის მეცნიერული გააზრება. იმპერაივის პრობლემა მეცნიერებაში შექმნა ორი ადამიანის, არისტოტელესა და ი. კანტის, ინტელექტუალურმა იმპერატივებმა, მათაგნ არც ერთს არ აინტერესებდა იმპერატივი. არისტოტელე იკვლევდა აზროვნების ფორმებს, ი.კანტი-ზნეობას, შედეგად გრამატიკამ მიიღო მითი იმპერატივის შესახებ.

თანამედროვე ფრანგული ლიტერატურის კლასიკოსი, მწერალი–ფილოსოფოსი მიშელ ტურნიე, დღეს ბრწყინვალე მეზღაპრისა და „მითთა მთხზველის“ სახელით არის ცნობილი. მისი მხატვრული სამყარო ფილოსოფიურ და მითოლოგიურ ხასიათს ატარებს, რაც მისი, როგორც მწერლის მთავარი დამახასიათებელი ნიშანია და გამოარჩევს სხვებისგან. იგი ძველისაგან ახალს ქმნის და თანამედროვე სამყაროს პრობლემებს ამგვარად ეხმიანება. მწერლის დანიშნულებას მ.ტურნიე ხედავს „დაკარგული ჭეშმარიტების შემეცნებასა და ქადაგებაში“, ამიტომაც მისი ნაწარმოებები – უპირველესად ეს არის ფილოსოფიის და თეოლოგიის გაკვეთილები, მსჯელობა ყოფის მეტაფიზიკურ პრობლემებზე. მაინც რაში მდგომარეობს მწერლის შემოქმედების თავისებურება, ან რა მხატვრულ მეთოდებს მიმართავს იგი, როდესაც ამა თუ იმ ცნობილ სიუჟეტს მისეული ინტერპრეტირებით და ჰიპოთეზით სრულიად ახალ სთავაზობს მკითხველს, რომელიც ორიგინალური და დამაჯერებელია? რა ადგილს იკავებს მიშელ ტურნიე თანამედროვე მსოფლიო ლიტერატურაში და რა ტენდენციების მატარებელია დღეს ფრანგული ლიტერატურა? სწორედ ამ პრიორიტეტულ საკითხებს ასახავს წარმოდგენილი სემინარის თემა, რომლის მიზანია წარმოდგენა შევუქმნათ მიშელ ტურნიეს შემოქმედებისადმი დაინტერესებულ ქართველ მკითხველს მწერლის მთავარ მიმართულებებსა და ძირითად მხატვრულ მეთოდებზე.

იუმორისა და ხუმრობისადმი ინტერესი საუკუნეებს ითვლის. ჯერ კიდევ ანტიკური ხანიდან ამ ფენომენის ძირითად ნიშან-თვისებად მიიჩნევდნენ შეუთავსებლობას თქმულსა და ნაგულისხმევს შორის. სხვა სიტყვებით რო ვთქვათ, მის ექსპლიციტურ და იმპლიციტურ დონეებს შორის. თომას შულცი (შულცი, 1976, 11-36), რომელსაც ეკუთვნის იუმორის აღქმის სპეციფიკის შესწავლის ერთ-ერთი წარმატებული ცდა, შეუთავსებლობას ამ ორ პლანს შორის უწოდებს კონფლიქტს მოსალოდნელსა და რეალობას შორის. ავტორი იქვე სამართლიანად დასძენს, რომ სწორედ ამგვარი შეუთავსებლობის სწორი დეკოდირება წარმოადგენს ანეკდოტის/ხუმრობის აღქმის გასაღებს. არტურ კოსტლერს (კოსტლერი, 1989) ანეკდოტის პლანების შეუთავსებლობის აღსანიშნად შემოაქვს ტერმინი „ბისოციაცია”. მისი აზრით, ანეკდოტის აღქმის სირთულეს ქმნის ამ მცირე ფორმაში ორი პარალელური, განსხვავებულ განზომილებაში მოთავსებული რეფერენციული ჩარჩოს თანაარსებობა, რომელიც თანადროულად ორ ასოციაციურ (ანუ ავტორის თქმით ბისოციაციურ) კონტექსტთან არის დაკავაშირებული. ანეკდოტის სემანტიკური სტრუქტურის კოსტლერისეულმა განმარტებამ ბიძგი მისცა იუმორის სემიოტიკური თეორიების განვითარებას. კერძოდ, ვიქტორ რასკინი (რასკინი, 1985) ქმნის იუმორის სკრიპტების მწყობრ ლინგვისტურ თეორიას, რომელშიც იგი აზუსტებს კოსტლერის გარკვეულწილად ბუნდოვან ტერმინოლოგიას და იუმორის აღქმის ახლებურ ხედვას გვთავაზობს (რუსიეშვილი, ქებურია, 2008: 255).